punstory

- ชีวีตการเป็นนักเรียนนอกสนุก?

ไม่เลย ชีวิตตอนนั้นเริ่มต้นด้วยความกลัว และหวาดระแวงไปหมดเสียทุกอย่าง เพราะมีปัญหาเรื่องภาษา ที่คิดว่าตัวเองเรียนภาษาอังกฤษมาตั้งนาน ฟังรู้ เรื่อง เก่งแล้ว แต่ไม่ใช่เลย แค่ขึ้นเครื่องบินก็ฟังแอร์โฮสเตสพูดไม่ค่อย เข้าใจแล้ว เวลาไปเรียนก็ยิ่งเครียด จดเล็คเชอร์ไม่ได้เลย ฟังได้เป็น คำๆ ไม่ปะติดปะต่อ ช่วงแรกชีวิตที่เมืองนอกของผมเริ่มต้นด้วยความเครียด มากๆ

ช่วงหลังเมื่อผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ไปได้และมีเพื่อนฝูงคนอเมริกันมาก ขึ้น รวมทั้งเพื่อนชาติอื่นๆ ที่มาเรียน ทำให้สังคมผมกว้างขึ้น เริ่มไปนอน ค้างบ้านเพื่อน พาเพื่อนมาที่บ้าน พร้อมๆ กับการที่เราเข้าใจวัฒนธรรม ประเพณีของชาติเขา จึงสามารถปรับตัวได้และอยู่ได้อย่างสบาย มีความสุขมาก ขึ้น

- แล้วตอนเครียดแก้ปัญหายังไง

เรื่องเรียน ต้องไปขอยืมเล็คเชอร์เพื่อนมาลอก เรื่องภาษาก็ต้องใช้วิธีอ่าน หนังสือมากๆ ดูโทรทัศน์ ดูหนังมากๆ คุยกับเพื่อนมากๆ แต่สำคัญที่สุด เลย คือ "แม่" ผมได้สติปัญญาจากแม่ ตอนที่เครียดมากๆ ไม่รู้จะทำอย่าง ไร เขียนจดหมายไปหาแม่เล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่า "อย่ากลัวในสิ่งที่มองไม่ เห็น" นั่นทำให้ผมได้สติ เพราะเรื่องที่ผมกลัวเป็นเรื่องที่ยังไม่เกิด

- เป็นคนเรียนเก่ง?

ความที่อยู่กับการเรียนอย่างเดียว อ่านแต่หนังสือ พอเทอมแรกผ่านไปผม ได้ เอ ทั้ง 4 วิชา ก็ดีขึ้นสบายใจขึ้น ผมเรียนจบปริญญาโทภายใน 1 ปี คือ เดินทางไปเมื่อเดือนมกราคม 2523 จบในเดือนธันวาคมปีเดียวกัน ที่สามารถทำได้ เพราะหลักสูตรที่เรียนนั้นแบ่งเป็นสองเทอมหลัก และมีซัมเมอร์ ซึ่งยังแบ่ง เป็นซัมเมอร์ 1 ซัมเมอร์ 2 ถ้าใครลงทะเบียนเรียนอย่างเข้มข้นโดยลงเต็มทุก หน่วยกิตทั้งในแต่ละเทอมและซัมเมอร์ ก็สามารถจบได้ภายใน 1 ปี

พอจบโท ผมเองไม่อยากเรียนต่อปริญญาเอก แต่พ่อกับแม่อยากให้เรียน ท่านบอกว่า ส่งเสียได้ผมจึงติดต่อเพื่อนที่โอคลาโฮมา ทำให้ได้ไปเรียนที่โอคลาโฮมา สเตท ยูนิเวอร์ซิตี้ ซึ่งที่นี่อยู่ห่างจากบัลติมอร์มาก ไปเรียนตอนนั้นจำ ได้ว่าปี 2524 ตัดสินใจขายรถเป็นค่าตั๋วเครื่องบินบินไปเรียน ซึ่งตอนนั้นก็ ยังไม่รู้เลยว่าเรียนไปทำไม

- ได้เพื่อนใหม่หรือเปล่า?

ช่วงแรกๆ คิดถึงบัลติมอร์มาก เพราะที่โอคลาโฮมาค่อนข้างล้าหลัง เดินไปไหน เจอแต่คนถ่มน้ำลาย เพราะส่วนใหญ่เขาเคี้ยวใบยาสูบ แต่พอสักพักก็เห็นว่าที่ นี่น่ารักผู้คนเป็นมิตรมากกว่า พูดง่ายๆ คือเป็นคนบ้านนอกของอเมริกัน แต่ เป็นคนดีมีน้ำใจ ผมอยู่หอพัก มีรูมมเมทคนหนึ่งเป็นอาจารย์จากจังหวัดพระ นครศรีอยุธยา ไปเรียนต่อปริญญาเอก อายุ 40 กว่าปีแล้วแต่ผมยี่สิบต้นๆ แต่ เราก็เป็นเพื่อนกันช่วยเหลือเกื้อกูลกันในเรื่องต่างๆ

ยังคงเรียนไปและทำงานพิเศษหารายได้เหมือนเคย เพราะอยากช่วยพ่อแม่ ประหยัด โดยตอนแรกไปสมัครเป็นผู้ช่วยสอนในมหาวิทยาลัย เขาตอบตกลงแล้ว แต่พอ วันเปิดเทอมเขาตัดงบฯนี้ออกเลยไม่ได้ทำ เปลี่ยนไปทำงานในครัวของหอพัก ทำ ตั้งแต่ล้างจานไปจนถึงทำอาหารให้คนกิน และยังทำงานขายแซนด์วิชในเมืองอีก งาน ทำอย่างนี้จนกระทั่งเรียนจบและการเรียนก็ไม่ได้ตก

การเรียนปริญญาเอกไม่ใช่การวัดความรู้กัน ปริญญาโทเรียนยากกว่าด้วยซ้ำ การ เรียนปริญญาเอกเป็นการวัดความสามารถในการชวนให้เชื่อมากกว่า ไม่สำคัญว่าคุณ เก่งอะไร แต่คุณสามารถชักจูงให้คนอื่นเชื่อตามได้ ตรงนั้นต่างหากที่ผมจับ ทางถูก การเรียนทำให้เรามีความรู้อยู่ในตัวเอง แต่ถ้าเราไม่สามารถถ่ายทอด ความรู้นั้นได้ ก็ไม่มีประโยชน์

- เข้ามาเกี่ยวกับงานบันเทิงได้อย่างไร?

เรียนจบกลับมาปี 2527 สมัครเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ ที่มหาวิทยาลัย กรุงเทพ เป็นอาจารย์พิเศษอยู่ได้ 2 เดือนเขาบรรจุเป็นอาจารย์ประจำภาควิชา ภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์ พอปี 2528 ขึ้นเป็นหัวหน้าภาควิชา แต่พอไปได้แค่ เดือนมิถุนายนเขาให้ขึ้นเป็นคณบดี

เข้าไปเกี่ยวข้องกับงานบันเทิง เริ่มจากมีนิตยสารหลายฉบับมาขอ สัมภาษณ์ บริษัทเอเยนซี่โฆษณาเห็นเข้าก็ให้ไปเทสต์หน้ากล้อง เพราะเขาต้อง การพรีเซ็นเตอร์เป็นครูอาจารย์ที่แนะนำสิ่งที่ดีๆ ช่วงนั้นปี 2532 บริษัทเจ เอสแอลกำลังริเริ่มรายการทำนองทอล์คโชว์ จึงทาบทามผมเป็นพิธีกร ให้ผมไป เทสต์หน้ากล้อง มีคุณตุ้ม-ผุสชา เป็นคนเทสต์ เขาตกลงให้ผมทำงาน โดยเปลี่ยน จากพิธีกรชายมาเป็นพิธีกรคู่ชาย-หญิงซึ่งผมก็คู่กับคุณตุ้มตั้งแต่นั้นมา

การทำงานตรงนี้ถือว่าให้อะไรกับผมมากมาย ทุกชีวิตที่ผมได้สนทนา ได้ สัมผัส ได้เรียนรู้ ทำให้ผมได้รู้ว่าชีวิตคนเรามีทั้งมุมมืด มุมสว่าง และผม ได้เรียนรู้ชีวิตมากขึ้น ได้ศึกษา ได้อุทธาหรณ์จากชีวิตของคนเหล่านั้น

ทำรายการด้วย เป็นคณบดีด้วยอยู่ประมาณ 10 ปี ก็ลาออกจากการเป็นอาจารย์แล้วเดินเข้าไปที่เจเอสแอล ทำงานกับเจเอสแอลตั้งแต่นั้นมาตลอด

- มาเริ่มป่วยตอนไหน?

การเจ็บป่วยของผม-ผมอยากจะบอกว่ามันสะสมมาจาก "ความเกินไป" ของผม อย่างที่ บอกไว้ตั้งแต่ต้นว่า ผมเป็นคนที่ทำอะไร "มากเกินไป" เสมอ ทำอะไรก็จะเกินไว้ ก่อน เมื่อเริ่มต้นทำงานผมก็สนุกสนานกับงานและรู้สึกว่างานมีเพิ่มมากขึ้น ยิ่งรู้สึกดี แทนที่จะรู้สึกว่ามันมากไปจนเหนื่อย ไม่ค่อยเห็นคุณค่าของการ พักผ่อนนอนหลับ การพักผ่อนของผมจึงเป็นการได้ทำอะไรที่แตกต่างออกไปจากเดิม

เมื่อทำงานมากๆ ภายใต้ความเครียด อดนอน จึงเป็นการสะสมอาการป่วยที่ผมไม่รู้ ว่าคืออะไร รู้แต่ว่าเป็นผลข้างเคียงจากการอดนอน ที่เด่นชัดคือ การเกิด อาการโรคหมุนอย่างไม่รู้ตัว สะสมพร้อมๆ กับอาการปวดหัวตัวร้อนที่เป็นอยู่ บ่อยๆ

เมื่อห้าปีก่อนผมไปบ้านที่ปากช่องกับครอบครัว ความที่ร่างกายไม่คุ้นกับการ พักผ่อน จู่ๆ ร่างกายก็รับไม่ได้ ผมวูบ..สลบไป 5 นาทีล้มฟาดพื้น หน้าเป็น แผล หลังจากนั้นผมมีอาการอื่นๆ อีกแต่ไม่ได้สนใจ

- ไม่ไปตรวจร่างกายหรือ?

ไม่ครับ ไม่ไปตรวจเช็คร่างกาย เพราะคิดเสมอว่ายังเดินเหินได้แข็งแรงดี ผม คิดว่าสิ่งเหล่านี้มันสะสมแล้วพัฒนาเป็นมะเร็งในที่สุด ซึ่งผมไม่เคยคิดเลย ว่าผมจะเป็นมะเร็ง ผมใช้ชีวิตผิดสุขลักษณะหมดทุกอย่าง และยังมีความเครียด เป็นตัวเร่งอีก

วันหนึ่งผมรู้สึกปวดท้องต้องเข้าห้องน้ำบ่อยๆ ถ่ายไม่หมดเสียที จนกระทั่ง ถ่ายออกมาเป็นหยดเลือดสดๆ เปื้อนกางเกงใน ก็รู้สึกว่าผิดปกติ เพราะปกติผม ไม่มีเวลาเข้าห้องน้ำ เป็นคนไม่เสียเวลากับการนอน การกิน การถ่าย คิดว่า เมื่อถึงเวลาของมันก็ถ่ายเอง บางครั้งก็ข้ามวัน และนิสัยเป็นคนดื่มน้ำ น้อย ตั้งน้ำไว้แก้วหนึ่ง วันหนึ่งยังไม่หมดเลย

ถ่ายเป็นเลือดก็ยังไม่ไปตรวจทันที เพราะมีงานรออยู่ ซึ่งเลือดมันไม่หายไป สักที ในที่สุดตัดสินใจไปโรงพยาบาลวิชัยยุทธ หมอตรวจพบก้อนเนื้อในลำไส้ ใหญ่ ตัดชิ้นเนื้อออกมาตรวจ ไม่บ่งชี้ว่าเป็นมะเร็ง แต่ผลเลือดชี้ว่ามี เซลล์มะเร็งอยู่

- ก็ต้องผ่าตัด?

ผ่าตัดใหญ่ ต้องตัดลำไส้ใหญ่ที่คิดว่าเป็นส่วนแพร่กระจายของเชื้อทิ้ง ไป ความยาวฟุตกว่าๆ โชคดีที่ตัดไปแล้วยังสามารถต่อกับลำไส้ส่วนทวารหนัก ได้ ไม่ต้องเจาะหน้าท้องสำหรับขับถ่าย

หลังจากผ่าตัดสองเดือนให้หลัง ปรากฏว่าแพร่กระจายไปที่ตับ มีเซลล์มะเร็ง เกิดขึ้น 3-4 ก้อน จากเดิมที่ไม่ไปทำเคมีบำบัดต้องเปลี่ยนแผนมาทำเคมี บำบัด และรักษาแบบนี้มาตลอด มีอยู่ก้อนหนึ่งใหญ่ 0.4 เซนติเมตร หมอไม่กล้า จี้ออกเพราะอยู่ติดกับลำไส้ใหญ่ อาจพลาดไปโดนเส้นเลือดใหญ่ได้ ต้องปล่อยไว้ อย่างนั้นให้มันโตแล้วค่อยจี้อีกครั้ง

ช่วงระหว่างนั้นยังไปช่วยน้องๆ เตรียมงานเอ็กซโปที่จะเปิดแสดงที่ญี่ปุ่น ไป อิตาลีเพื่อจัดแสดงศิลปวัฒนธรรมไทยซึ่งก็สร้างความเครียดได้เช่นกัน

- คนในครอบครัวกลัว?

ผมบอกลูกๆ ทุกคนว่าเป็นมะเร็ง เพราะเราไม่มีความลับกันในครอบครัว เขาเห็นผม ซมซานเวลาปวดท้อง เขารู้ว่ามันเจ็บปวดทรมานอย่างไร แต่เราก็ให้กำลังใจกัน และกัน ไม่ทำตัวเป็นภาระของกันและกัน ทำให้ในบ้านมีแต่เสียงหัวเราะ มีความ สุข

ในยามที่ปวดท้องมากๆ ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมา ปวดท้องต่อ ชีวิตผมวนเวียนอยู่กับห้องน้ำตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสี่ทุ่ม ไม่ ใช่เรื่องง่ายที่ใครสักคนจะมีชีวิตอย่างนี้

ผมรักษาด้วยเคมีบำบัดมาจนถึงเดือนตุลาคม 2548 ผลการตรวจค่าเซลล์มะเร็งตลอด ระยะเวลาที่รักษามาไม่ได้ดีขึ้น หลังกลับจากไปเยี่ยมลูกที่ออสเตรเลียกลับมา เมืองไทยประมาณธันวาคม ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีแรง บางทีตื่นนอนก็ ยากลำบากกว่าจะลงจากเตียงได้ ช่วงนั้นหน้าตาผมแย่มาก ร่างกายแย่จิตใจก็ หดหู่ตามไปด้วย

ผมคิดมาก และคิดหนัก ตัดสินใจรักษาโดยวิธีธรรมชาติบำบัด ถึงกระนั้นก็ยัง ต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาลเพราะตับมีปัญหา เป็นมะเร็ง ถึงตอนนี้ผมเผชิญหน้า กับการรักษาต่อไป แต่เป็นการรักษาตามสภาพ

สำหรับภรรยาและลูกๆ คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่ภรรยาผมจะจัดการได้ ผมเชื่อว่า เขาจะต้องนำพานาวาชีวิตลำนี้ไปต่อได้ แม้ว่าอาจจะไม่สบายเหมือนตอนที่ผมอยู่

ผมบอกกับตัวเองเสมอทุกวันว่า "ผมไม่ยินดีที่จะตาย แต่ผมพร้อมจะตาย"

ตั้งแต่เป็นมะเร็งผมเริ่มคิดได้ว่า ชีวิตนี้สอนคนมามากในฐานะครูบา อาจารย์ แต่คนที่ผมไม่เคยสอน ไม่เคยเตือน คือตัวเอง จึงไม่เคยตั้งใจจะให้ ชีวิตผมเป็นแบบอย่างแก่ใคร ไม่เคยคิดจะสอนใครอีก เพราะลำพังสอนตัวเอง เตือน ตัวเองบ่อยๆ

ก็ยากพอแล้ว

punstory

Monday 21 March 2011

สุดสัปดาห์ในปารีส

Sunday 13 March 2011

นมไทยเดนมาร์ค

Tuesday 1 March 2011

ใจป่วย กายป่วย

Blog Archive

Followers